அக்கம் பக்கம்

அமெரிக்காவில் இருக்கும் என் புகுந்த வீட்டுச் சித்தப்பா மகளுக்கு அரை செஞ்சுரி பிறந்த நாள். அதற்காக அவளுக்குத் தெரியாமல் எங்கள் வட்டத்தில் (எங்கள் குழுதான் எங்கள் புகுந்த வீட்டு ஜாலி பயணக் குழு) உள்ளவர்கள் மற்றும் அவள் பெற்றோர் அனைவரையும் ஜூம் வீடியோவில் அவளை வாழ்த்த ஏற்பாடு செய்தார் குழுவில் ஒருவர். அமெரிக்கா நேரம் இரவு 12க்கு அதாவது இங்கு நமக்கு காலை 9.30க்கு. என்னால் பங்கு கொள்ள முடியவில்லை. அந்த வீடியோ முடிந்ததும் அவள் என்னை அழைக்க

“செஞ்சுரி அடிக்க வாழ்த்துகள். வாட் ஸ்பெஷல்”

“அதை ஏன் கேக்கறீங்க.  அவங்கவங்க வீட்டில என் பேர் சொல்லி கேக், ஸ்வீட்டுன்னு செஞ்சு ஜூம்ல காட்டி இந்தா எடுத்துக்கோன்னு அலப்பறை”  

“ஹா ஹா ஹா….சாமிக்குப் படைச்சு எல்லாம் உமக்குன்னு சொல்லி, ஆவி உமக்கு அமுது எமக்குன்னு சாப்பிடறா மாதிரி”

“ஹிஹிஹிஹி”

“இப்ப ஆட்டிப் படைக்கற மாயாவிக்கும் ஒரு வேண்டுதல் போட்ரலாமா”  

உலகம் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்ப வேண்டும். எல்லாருக்கும் விளையாட்டா போச்சு...... எல்லோருக்கும் நல்ல புத்தியும், நல்ல மனதும் வேண்டும்.

மார்ச் இரண்டாவது வாரத்திலிருந்தே நாங்கள் வெளியே செல்வதைத் தவிர்த்து வந்தோம். முன் ஜாக்கிரதை முத்து! அதன் பின் ஊரடங்கு. கடந்த வெள்ளி வரை எங்குமே செல்லவில்லை.

துரித அஞ்சல் அனுப்ப வேண்டி இருந்ததால், 2 கிமீ தூரத்தில் இருக்கும் எலஹங்கா பழைய டவுன் துணை அஞ்சல் அலுவலகத்திற்கு முக உறை போட்டுக் கொண்டு, ஆட்கள் அதிகம் நடந்து செல்லாத, கடைகள் இருக்கும் சாலை வழியே நடந்து சென்றேன். 

கொகிலு க்ராஸ் ஜங்க்ஷனில் ராணுவ உடை போன்று அணிந்திருந்த காவலர்கள் ஆங்காங்கே நின்று கொண்டு முக உறை அணியாமல் வருபவர்களை நிறுத்தி அபராதம் போட்டுக் கொண்டிருந்தனர். சாமியோவ் நான் தப்பித்தேன்! நான் நல்ல பிள்ளையாக்கும்!

சாலையைக் கடக்க அங்கிருந்த உடுப்பி உணவகத்தின் ஓரம் நின்று கொண்டிருந்த போது (உள்ளே நுழைஞ்சு சாப்பிட்டிருப்பேன்னு நினைக்காதீங்க. மீ இப்ப மாயாவி விரதம்!) வண்டியுடன்  என்னைக் கடந்தவர் முக உறை அணியாமல் சென்றதைப் பார்த்ததும் “ஹையோ மாட்டிக்குவாரே” என்று நினைத்த போதே (மனதில் வடிவேலு ஸ்டைலில் அவரை எச்சரிக்கை செய்வது போல்) ஒரு காவலர் ஓடி வந்து வண்டியைப் பிடித்து விட்டார். அவரிடம் அபராதம் கட்டச் சொல்லி ஹிந்தியில் மாத்தாடினார். வண்டி எண்ணை அலைபேசியில் பிடித்துக் கொண்டார். அபராதம் 1000 ரூபாயாம்! பின்னர் அறிந்து கொண்டேன். ஆத்தாடி! தப்பித்தேன்.

அஞ்சலகத்தில் யாரையும் அலுவலகத்திற்குள் அனுமதிக்கவில்லை. எல்லோருமே அலுவலகம் இருக்கும் குறுக்குச் சந்தில் வெளியில் நிற்க வேண்டும். அங்கு குறுக்குச் சாலையும் சரி பிரதான சாலையும் சரி நல்ல பெரிதாக அகலமாக இருக்கும். ஓரமாக நடைபாதையில் சிலர் அமர்ந்து கொண்டிருந்தனர். 

அலுவலகத்தின் வெளியே ஒரு ஊழியர் நின்று கொண்டு குழுவாக இருக்கக் கூடாது, தள்ளி தள்ளி இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். நான் ரொம்ப கேர்ஃபுல்லாக்கும்! யார் யாருக்கு என்னென்ன சேவை தேவை என்பதை தள்ளி நின்று சொல்ல வேண்டும். அதற்கு ஏற்ப அவர் ஒவ்வொருவராக உள்ளே அனுமதிப்பார். ஒரே சமயத்தில் ஓரிருவர்தான் உள்ளே அனுமதிக்கப்படுகின்றனர். அதுவும் ஒருவர் உள்ளே சென்ற பின் தான் அடுத்தவர்.

சேமிப்பு கணக்கு, ஓய்வூதியம், இன்ன பிற சேவைகளுக்கு அவர்களுக்கான அஞ்சலக பாஸ் புக்கை ஒரு பெட்டியில் வாங்கிக் கொள்கிறார். அந்த ஊழியரே அதை உள்ளே கொடுத்து சேவையைப் பூர்த்தி செய்து அதே பெட்டியில் வைத்து ஒவ்வொருவராக வந்து எடுத்துக் கொள்ளச் சொல்கிறார். நேரில் செல்ல வேண்டும் என்றால் ஒருவர் உள்ளே அனுமதிக்கப்படுகிறார்.

எனக்கு துரித அஞ்சல் அனுப்ப வேண்டிய வேலை என்பதால் என்னை உள்ளே அனுமதித்து கையில் சுத்தம் செய்து கொள்ளும் திரவத்தை தெளித்தார். சுத்தம் செய்து கொண்டு உள்ளே சென்று கவுன்டரிலிருந்து எட்ட நின்று நம் வேலையை முடித்துக் கொண்டு மீண்டும் வெளியே வரும் போது வாயிலில் யாரும் கூடி நிற்காதபடியும் பார்த்துக் கொண்டார்.

மற்றொருவரும் அடுத்த கவுன்டரில் அனுமதிக்கப்பட்டார். எங்கள் இருவருக்கிடையில் 4 நாற்காலிகள் இருந்தன. உட்காரன்னு நினைக்காதீங்க. சும்மா இடைவெளியாம்! அங்கிருந்த ஊழியர்களும் கையை அவ்வப்போது துடைத்துக் கொள்கின்றனர். மிகவும் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள். இப்படித்தான் இங்கிருக்கும் எல்லா அஞ்சலகங்களிலுமா என்று தெரியவில்லை.

அதன் அருகில் இருக்கும் “மோர்” (More) சூப்பர் மார்க்கெட்டிலும் உள்ளே ஒரே சமயத்தில் அதிகம் பேர் அனுமதிக்கப்படவில்லை. அவர்களும் வெப்பநிலை பரிசோதித்து, சுத்திகரிப்பு திரவம் கொடுத்து கைகளைச் சுத்தம் செய்த பின்தான் உள்ளே அனுமதிக்கிறார்கள். நான் உள்ளே செல்லவில்லை. எனக்குத் தேவையான சிலோன் சுருள் பட்டை இருக்கிறதா என்று வெளியில் இருந்தே கேட்டு இல்லை என்றதும் வீடு நோக்கி நடை.

திரும்பும் போது இரு இளைஞர்கள் முக உறை அணியாமல் வண்டியில் வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த காவலர் ஓடிச் சென்றார். அதற்குள் பின்னால் அமர்ந்திருந்தவர் தப்பித்து ஓடிச் செல்ல, வண்டி ஓட்டியவர் பிடிபட, காவலர் வண்டிச் சாவியை எடுத்துக் கொண்டுவிட்டார்.  வண்டி எண்ணை மொபைலில் ஃபோட்டோ எடுத்துக் கொண்டார். ஓடிச் சென்றவரும் வந்து காவலரைப் பார்த்து இருவரும் அபராதம் கட்டினால் தான் வண்டிச்சாவியைத் திரும்பக் கொடுப்பேன் என்று ஹிந்தியில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

“இவங்களுக்கெல்லாம் விளையாட்டா போச்சு. கொஞ்சம் கூடப் பொறுப்பே இல்லாம….” என்று என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே சிரித்தாரா அல்லது சலித்துக் கொண்டாரா தெரியவில்லை. சிரித்தார் என்று நினைத்து நானும் புன்சிரித்தேன். கடந்தேன்.

ஒரு நல்லது நடக்கறதப் பார்த்தா அதைச் சொல்லணுமில்லையா!

ஹிஹிஹிஹி

எங்கள் தொட்டடுத்த வீட்டின் வெளியில் நின்று கொண்டிருக்கிறார் மாயாவி. எல்லாம் கூட்டம் அடிக்கடி போட்டதால். அவர்கள் கூட்டம் போட்டுத் தலைவரின் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடி, அத்தலைவரும் அவருடைய உதவியாளரும் மூன்று நாட்கள் முன்பு வரை வந்துகொண்டிருந்தனர். நம் வீட்டின் மதிலை ஒட்டித்தான் அவரது கார் நிற்கும். என்னடா காணவில்லையே என்று பார்த்தால், அவரையும் மாயாவி பிடித்துக்கொண்டுவிட்டாராம். தொட்டடுத்த வீட்டின் நிலை பற்றி தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும் நம் வீட்டையும் அவர்கள் வீட்டையும் பிரிப்பது மிகச் சிறிய குட்டை மதில்தான் கால் போட்டு இறங்கிவிடலாம். முன்பே படமும் போட்டிருக்கிறேன். நல்லதே நடந்திடட்டும். நல்லதே நினைப்போம்.

 வாட்சப்பில் வந்ததுதான் நீங்கள் எல்லோருமே பார்த்திருப்பீகள்

மீண்டும் அடுத்த பதிவில் சந்திப்போம்!

-----கீதா