ரோசா நறுமணச் சாரமும் ரோசாவாகிய நானும்

நம் ஸ்ரீராம், நெல்லைத் தமிழன், ஏஞ்சல், இராயசெல்லப்பா சார் மற்றும் அதிரா போடும் பதிவுகள் சில எனது பழைய நினைவுகளைக் கிளறிவிடும். சமீபத்தில் ஸ்ரீராம் தன் தோழி செய்த ரோஸ் எஸன்ஸ் பற்றி திங்கக் கிழமையில் போட டொட்டடைய்ங்க் என்று நேர இயந்திரத்தில் என் தலை 180 டிகிரி திரும்பிட நினைவுகள் பின்னோக்கிச் சென்றுவிட்டது. நல்ல காலம் முற்பிறவி நினைவுகள் எனக்கு வருவதில்லை.

அது ஒரு கனாக்காலம். வீட்டிற்குத் தெரியாமல் சேட்டைகள் பல செய்த இளமை துள்ளிய கல்லூரிக்காலம்! கத்திரி வெயிலையும் கூட வெயிலே இல்லை என்றும் மழை பெய்து உடைப்பெடுத்து வெள்ளம் வந்தாலும் ‘இதெல்லாம் ஒரு மழையா’ என்றும் சொல்லித் திரிந்த காலம். (இப்போதும் இளமை துள்ளுகிறது என்றுதான் நான் சொல்லுவேன் ஆனால் வெயிலைத் திட்டிக் கொண்டே!). கற்பதை எல்லாம் செய்து பார்க்கவும், புதியதாக ஏதேனும் செய்யவும் துடித்திருந்த காலம். அது இப்போதும் தொடர்வது வேறு விஷயம்.

இப்படி ஆர்வக் கோளாறினால் நான் சமையலறையில் செய்யும் சோதனைகளைச் சோதனை செய்ய சோதனை எலிகள் என்ற பெயரில் என் அத்தைகள் மற்றும் மாமாக்களின் பெண்கள், பையன்கள்  என்று ஒரு பட்டாளம் உண்டு. நாங்கள் எல்லோரும் ஒரே கூரையின் கீழ் வளர்ந்தவர்கள். இதில், யாருக்கேனும் பங்கு கொஞ்சம் குறைந்துவிட்டால், வீட்டுத் தலைமையிடம் என்னைப் பற்றிப் போட்டுக் கொடுத்து மாட்டிவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கும் செல்லமான குள்ளநரிகளும் ஓரிரண்டு உண்டு. அவர்களுக்குத் தலைமையிடமிருந்து சில காரியங்கள் ஆக வேண்டியிருக்கும்.

எங்கள் வீட்டுத் தலைமை – பாட்டி. என் அம்மாவின் அம்மா. இந்திராகாந்தி. எல்லோரது கருத்துக்களையும் கேட்பது போல கேட்டு தான் நினைத்ததையே கோலோச்சி வந்தவர். வீட்டில் சர்வாதிகார ஆட்சி! வீட்டை மட்டுமல்ல ஊரையே ஆட்சி செய்தவர் எனலாம்.

‘பால் காய்ச்சத் தெரியாது, ஒரு சாதம்,  குழம்பு, ஒரு ரசம் கூடப் பண்ணத் தெரியாது, வந்துட்டா போக்கத்தவ’ என்று எனக்கு மொத்து கிடைப்பதை, நான் செய்வதை எல்லாம் நன்றாக உள்ளே தள்ளிவிட்டு, போட்டுக் கொடுத்ததும் போதாதென்று  ஒளிந்து கொண்டு எட்டி எட்டிப் பார்த்துச் சிரிக்கும் அந்தக் கூட்டம் இருக்கே! அதைப் பார்த்து அப்போது என் மனம் கருவிக் கொள்ளும். யாரெல்லாம் மதிப்பெண்களை மாற்றிப் போட்டுத் திருத்திக் காட்டி கையொப்பம் வாங்கினார்கள் என்று தேய்ந்து போன மெமரி கார்டை பட்டை தீட்டும்.

ஆனால் அது கொஞ்ச நேரம் தான். நான் செய்யும் சோதனைகளை எல்லாம் அஞ்சா நெஞ்சுடன் தின்னும் சோதனை எலிகளாச்சே! விடுவேனா என் செல்லப் பட்டாளத்தை! மனம் இளகிவிடும்.

இதில், என் சோதனைக்கே நான் நிறைய லஞ்சம் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும். டப்பா, பேனா, அப்பளம், வத்தல், வடாம், உருளைக்கிழங்கு கறி, தின்பண்டங்கள், சேவை, ரிப்பன் என்று பெரிய பட்டியல். மிகப்பெரிய லஞ்சம் என்னவென்றால், எல்லோருக்கும் அறிவியல் ரெக்கார்டில் நான் தான் படம் வரைந்து கொடுக்க வேண்டும். 12 ஆம் வகுப்புகளுக்கு ஹெர்பேரியத்திற்குச் செடிகள் திரட்டி ஒட்டிக் கொடுக்க வேண்டும்.

இப்படியாகப் போய்க்கொண்டிருந்த காலத்தில், பெண்கள் இளங்கலை படிப்பு முடித்ததும் சுயதொழில் செய்து வருமானம் ஈட்ட உதவும் வகையில், “உணவு பதப்படுத்துதல் மற்றும் பாதுகாத்தல்” – (Canning and Food Preservation) என்ற ஒரு வார, சான்றிதழ் வகுப்பு ஒன்றை மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகம் நடத்த இருப்பதாகவும், ஆர்வமுள்ளோர் அதில்  கலந்து கொள்ளலாம் என்றும், கட்டணம் எதுவும் இல்லை இலவசம் தான் என்றும் எங்கள் கல்லூரியில் அறிவித்தார்கள். 20, 25 பேர்தான் சேர முடியும் என்பதால் முதலில் வருவோருக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்படும் என்றும் அறிவித்தார்கள்.

கட்டண வகுப்பு என்றால் வீட்டில் கட்டணத்திற்கான பணம் தர மாட்டார்கள். இது இலவசம். விடுவேனா. முதல் ஆளாய் நின்றேன். அதுவும் அந்த ஒரு வாரம் முழுவதும் வகுப்பிற்குச் செல்ல வேண்டாம். வகுப்புகளைக் ‘கட்’ அடிக்கப் பயந்த காலத்தில் இப்படியான ‘கட்’ அடிக்கும் வாய்ப்புகள் கிடைத்தால் விடுவேனா. ஜூஸ், ஸ்குவாஷ், மொரப்பாக்கள், ஜாம், ஜெல்லி, ரோசா பால் சாரம் (ரோஸ் மில்க் எஸன்ஸ்), ரோசா சாரம் (க்ளியர் ரோஸ் எஸன்ஸ்), பழ மிட்டாய்கள், ஊறுகாய் என்று அதகளம் தான்.

ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டிற்கு வந்ததும் மண்டைக்குள் குடையும். கை துறு துறுக்கும். ஆனால், கண்காணிக்கும் ரேடார் போன்று யாருக்கும் தெரியாமலேயே 4 கண்கள் எப்போதும் 360 டிகிரியில் சுழன்று கொண்டே இருக்கும். அதுவும் அவ்வப்போது நியமனம் செய்யப்படுவது வெகு ரகசியமாக மாறிக் கொண்டே வேறு இருக்கும். லஞ்சம் எல்லாம் கொடுத்து செயலிழக்க வைக்கவே முடியாது.

பெரியவர்கள் ஏதேனும் வேலையாக வெளியில் செல்லும் போது எங்களுக்கும் விடுமுறையாக இருக்கும் நாள் பார்த்துக் குறித்து, ராகுகாலம், எமகண்டம், குளிகை எல்லாம் பார்த்து நல்ல நேரம் குறிக்கப்படும். அப்படியான ஒரு பொன்னான நாள் வர, சோதனை எலிகள் எல்லாம் என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டு என்ன செய்யப் போகிறேன் என்று சப்புக் கொட்டிக் கொண்டிருக்க, மிகப் பெரிய ரகசியம் என்பது போல் கெத்து காட்டுவேன்.

அன்றைய மெனு ரோஸ் மில்க் எஸன்ஸ். அதற்கு நிறம், மற்றும் க்ளியர் ரோஸ் எஸன்ஸ் வேண்டும். இல்லை என்றால் நிறம் சேர்க்கப்பட்ட ரோஸ் எஸன்ஸ் வேண்டும். கற்றுக் கொடுத்த ஆசிரியரிடமிருந்து க்ளியர் ரோஸ் எஸன்ஸைச் சிறு குப்பியில் வாங்கி வந்திருந்தேன். பால் வேண்டும். எங்கள் ஊரில் கறந்த பால் தான் கிடைக்கும். அதிகமாகக் கேட்டால் கிடைக்காது. மட்டுமல்ல பாட்டியின் காது வரை செய்தி போய்விடும். டவுனில் தான் பாக்கெட் பால் கிடைக்கும். ஆனாலும், நான் பால் வாங்கிவிடுவேன். எப்படி? பைசா? அது ரகசியம். ரகசியங்கள் பாதுக்காக்கப்பட வேண்டும்! அடுத்து நிறம் தான் பிரச்சனை. அதற்கு முன்பு செய்த போது நிறத்திற்கு வீட்டிலிருந்த கேசரி பௌடர் சேர்த்து செய்து கொடுத்ததை இந்தப் பட்டாளம் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு கமென்ட் அடித்தது.

“ஐயே இது என்னவோ கீர் கீர்னு நம்ம வடக்கத்தி மீரா சொல்லுமே அப்படி இருக்குது. நல்லால்ல..”

“ஏய் இது இருமலுக்கு மஞ்சப்பொடி போட்டு பால் தருவாங்களே அப்படி இருக்கு…ஹும்…”

“உவ்வே! இது ஞாயித்துக் கிழமை நாகர் மேல மஞ்சள் பூசி பால் விட்டு பிரசாதம் நு அத்தை தூக்குல கொண்டு வர பால் மாதிரி இருக்கு. என்ன.. சில்லுனு இருக்கு அம்புட்டுதான்…”

இத்தனையும், அவர்கள் அதைக் குடித்துக் கொண்டே அடிப்பார்கள் என்பது வேறு விஷயம். அதனால் வீட்டில் ஆராய்ச்சி செய்த போது பீட் ரூட் கண்ணில் பட உடனே ஐடியா தோன்ற, சமையலறைப் பக்கம் யாரும் எட்டிப் பார்க்கக் கூடாது என்று பட்டாளத்திற்கு உத்தரவு போட்டுவிட்டு, பீட் ரூட்டைத் துருவி, ஜூஸ் எடுத்து கண்ணளவில் சர்க்கரை சேர்த்து லைட்டாக ஒட்டும் பதத்தில் கொதிக்க வைத்து, எடுத்து ஆறவைத்து எஸன்ஸ் சேர்த்துவிட்டு, பாலில் கலந்துவிட்டு, பீட் ரூட் துருவலையும் தூர எறியாமல் அதனையும் கேரட் அல்வா போல செய்து, (மற்றுமொரு முறை இந்தத் துருவலைத் தொக்காகச் செய்தேன்) இடையில் துருவலை உதட்டில் லிப்ஸ்டிக் போல தேய்த்து, ஹை இப்படிக் கூட நாடகத்தில் செய்யலாம் என்று அழகு பார்த்துவிட்டு செய்த தடயம் இருக்கக் கூடாதே என்று பார்த்தால், தரை, சுவர் மற்றும் எல்லா இடமும் ஒரே சிவப்பு. நான் செய்தது விறகு அடுப்பில். (அப்போதெல்லாம் கிராமத்திற்கு சிலிண்டர் கிடைப்பது கஷ்டம்)

திடீரென்று சோதனை எலிகள் எல்லாம் ஓடி அவரவர் கையில் கிடைத்த புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு, வாயில் கை வைத்து விஷமச் சிரிப்புடன், படிப்பது போல் நடிக்க, நான் என்னடா என்று பார்த்தால் வாயிலில் மாமா! பாட்டியின் தம்பி! என்னைப் பார்த்ததும்,

படம் இணையத்திலிருந்து

“ஆ! இது எந்தா! எண்டே மோள் ரோசா பூ போல ஆயல்லோ? மோள் கொள்ளாமல்லோ? எந்தெங்கிலும் பரிபாடியோ?” என்று கேட்க, நானோ திருட்டு முழி முழிக்க, அப்போது பட்டாளத்தில் ஒன்று என்னைப் பார்த்துக் கண்ணடித்து கையால் சைகை காட்டியது. பார்த்தால் என் உடம்பில் எல்லாம் சிவப்புக் கலர். வெள்ளைத் தாவணியில் ரோஸ் கலர் திட்டுத்திட்டாக, மாமா என்னை அழைத்துச் சென்று கண்ணாடியில் காட்ட, பீட் ரூட் தன் நிறத்தை என் மீது அப்பியிருக்க நான் ரோசாய் ரோசாவாய் நின்றிருந்தேன்!!!

“ஆஹா! இதெந்தா? நல்ல மணம்! மாமன் வருன்னது மோளுக்கு எங்ஙன அறியாம்? ரோஸ் மில்க் உண்டாக்கிட்டுண்டல்லோ,” என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்க, பின்னாலேயே பாட்டி “வாடா கேசவா” என்று சொல்லிக் கொண்டே நுழைந்தார். கூடவே, ஸ்லோகப் பாட்டுக் கற்றுக் கொள்ளச் சென்ற எல்லா பெரியவர்களும் வந்துவிட, பாட்டி என்னைப் பார்த்ததும், "இதென்ன பைத்தியக்காரக் கோலம், என்ன சேட்டை பண்ணின இதோ வரேன் இருக்கு உனக்கு வேட்டு" என்று சொல்லிக் கொண்டு சமையலறைக்கு விரைய அங்கு எதுவும் இல்லாதது கண்டு விறகு அடுப்பு இருக்கும் இடத்திற்குச் சென்றார். “ஓ! என்னது இது, எல்லா இடமும் ஒரே ரத்தச் சிவப்பா இருக்கு. கஷ்டப்பட்டு வாங்கறது எல்லாம் நாசாமா போறது. என்ன திரிசமண்டி இது?” என்றிட, பாட்டியின் தம்பி எனக்குச் சப்போர்ட் செய்தாலும், செய்த ரோஸ் மில்க் எல்லாம், என் மாமாவின் உபயத்தால் புதியதாய் வீட்டிற்கு வந்திருந்த சிறிய கெல்வினேட்டர் குளிர்சாதனப் பெட்டிக்குள் வைக்கப்பட்டுவிட, பட்டாளம் எல்லாம் நற நற என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு என்னை முறைக்க, குளிர்சாதனப் பெட்டியின் தாக்கோல் எங்கே என்று தலைமை கேட்க, தலைமையின் வலது கையான என் பெரிய மாமி தாக்கோலைக் கொண்டு கொடுக்க குளிர்சாதனப் பெட்டியின் தாழ் மணிச்சித்திரத் தாழ் ஆகியது!! 

----கீதா