இதுவும் கடந்து போகும்?!

நம் நாடு பலவிதமானத் தத்துவவங்கள் நிறைந்த நாடு என்று  மேலைநாட்டவர்களும் வியந்து பார்ப்பதுண்டு. அந்தத் தத்துவங்களுள் ஒன்றான “இதுவும் கடந்து போகும்” எனும் தத்துவம், இப்போதெல்லாம் எந்த ஒரு (வேதனையான) நிகழ்வுக்கும் கொடுக்கப்படும் அறிவுரையாக, அதிகமாகப் பேசப்படுகின்றது. ஒருவேளை, அதை நடிகர் சிவக்குமார் அவர்கள் மேடைப் பேச்சு ஒன்றில் கதை மூலம் சொல்லியதாலும் இருக்கலாம்.  நமக்குப் பழக்கமான ஒன்றாயிற்றே. படித்துத் தெரிந்து கொள்வதை விட, தெரிந்து கொண்டாலும், அந்த வார்த்தகளோ, வரிகளோ, புகழ்வாய்ந்த  ஒருவரால் சொல்லப்படும் போது எளிதாக மண்டையில் ஏறிவிடுகின்றதால் இருக்கலாம்.

எனக்கு இது சிறுவயதில் சொல்லப்பட்டது. நல்ல தத்துவம்தான் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், எல்லாவற்றிலும், “இதுவும் கடந்து போகும்” என்று கடந்து சென்றுவிட முடியவில்லை. ஏன்? விஷயத்திற்கு வரும் முன் இதையும் இங்கு சொல்லிவிடுகின்றேன். எப்போதுமே மூக்கைத் தலையைச் சுற்றித் தொட்டுப் பழக்கமாயிற்றே!. கேளுங்கள். சென்னையில் வெள்ளம் வந்து 19, 20 நாட்கள் ஆகின்றனவா? வெள்ளம் வந்து, தண்ணீர் வடிந்த ஒரு வாரத்தில் நான் நகர்வலம் சென்றேன். எனக்கு சுற்றுவது என்பது மிகவும் பிடித்த விஷயமாயிற்றே! 

இத்தனைக்கும் நான் இருக்கும் பகுதியில் ஒரு சில இடங்களில் வெள்ள பாதிப்பு இருந்தாலும், எங்கள் பகுதியில் மட்டும் ஒரு சொட்டு வெள்ளம் கூடத் தேங்கவில்லை என்பதையும் போகிற போக்கில் இங்கு பதிந்துவிடுகின்றேன். பாதிக்கப்படாத எங்கள் பகுதிக்கும் வெள்ள நிவாரணம் வழங்கப்படுகின்றது என்பது வேறு விஷயம். நீ வாங்கிக் கொண்டாயா என்று கேட்டால், முதலில் மனசாட்சியின் வடிவில், நேர்மை எட்டிப் பார்க்க வேண்டாம் என்று நினைத்தவள், பின்னர், நண்பர் ஒருவரின் பரிந்துரையால், திருவள்ளுவரை வணங்கிக் கொண்டு வாங்கி, மெய்யாலுமே கஷ்டப்படும் ஒருவருக்குக் கொடுக்கலாமே என்ற ஒரு நல்ல? எண்ணத்தினால்.

நிற்க! நடை, வழி தவறிவிடாமல் விஷயத்திற்கு வருகின்றேன். அப்படியாக நடந்து சென்ற வேளையில், வீட்டிற்குள் இருக்க வேண்டிய சாமான்கள் எல்லாமே தெருக்களில், தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகளிலிருந்து, மெத்தைகள், தலையணைகள், ரேடியோக்கள், துணிகள், பள்ளிக் குழந்தைகளின் புத்தகங்கள், கூடைகள் வரை தெருவில் குவிந்து மலை போலக் கிடக்க, இருசக்கர வாகனங்களும், நான்கு சக்கர வாகனங்களும் செயலற்றுக் கிடக்க, கடைகளின் சாமான்கள் கூட வெளியில் குவிந்து கிடக்க, வெள்ளம் அடித்துச் சென்றது போக மிச்ச சொச்சங்கள் ஆங்காங்கே கிடக்க, இவற்றின் நடுவில் குடிசைப் பகுதிகள் உட்பட, ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும், கடைக்கும் சராசரியாக 2 லட்சத்திற்கு இழப்பீடு இருக்குமோ என்று கணக்கிட்டபடியே, இவையேனும் மீட்டெடுக்க முடியும், ஆனால், அதைவிட முக்கியமாக மீட்டெடுக்க முடியாதபடி அடித்துச் செல்லப்பட்ட உயிர்களை நினைத்துப் பார்த்தேன். இதற்கு என்ன நிவாரணம் கொடுக்க முடியும் சொல்லுங்கள்? மனதை வேதனைப்படுத்தியது. வெள்ளம் நம்மை எல்லாம் கடந்து சென்றிருந்தாலும், இதுவும் கடந்து போகும் என்று ஏனோ என்னால் பாதிப்பைக் கடந்து செல்ல முடியவில்லை.

வியப்பு என்னவென்றால், மக்களின் முகத்தில் எந்தவிதத் துயர அடையாளங்களும் காணப்படவில்லை. எல்லோரும் இயல்பு வாழ்க்கைக்குத் திரும்பி பலரும் வேலைகளில் மூழ்கிட, வீட்டு வாசற்படியில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்க, குழந்தைகள் தெருவில் கிரிக்கெட்டும், குடிசைப்பகுதிகளில் குழந்தைகள் கேரம்போர்டும் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். இதைப் பார்த்த போது நம் நண்பர் மூங்கில் காற்று முரளிதரனின் கவிதை, “ஒரு மாணவனின்குரலில், இந்த மழை அறிவியலும், அரசியலும், மனிதநேயமும் கற்றுத் தந்ததே, இத்தனை பாடங்கள் போதாதா? இன்னொரு முறை சொல்லாதீர்! மழை விடுமுறையால், படிப்பு பாழாய்ப் போனதென்று!” என்று நினைத்து விளையாடுகின்றார்களோ என்று தோன்றியது.

சாலைகள் எல்லாம் வழக்கம் போல போக்குவரத்து நெரிசலில் திண்டாட, திநகர் உஸ்மான் சாலையும், பாண்டிபசாரும், ரங்கநாதன் தெருவும், துணிக்கடைகளும், நகைக்கடைகளும், உணவகங்களும், வரும் கிறிஸ்துமஸ், புதுவருட, பொங்கலுக்கான வியாபாரத்தில் மக்களின் திரளில் வழக்கம் போலத் திருவிழாக் கோலம் பூண்டிருக்கச் சாலையோரக் கடைகளிலும் கூடப் பேரங்கள் நடந்து கொண்டிருந்தன. இங்கும் மீண்டும் மூங்கில்காற்றின் கவிதை நினைவில் நிழலாடியது ஒரு பாமரனின் மழை நாட்களில், ஏழாம் நாள் (நிவாரணத்திற்காக) ஏக்கம், எட்டாம் நாள் எதிர்பார்ப்பு. ஒன்பதாம் நாள் ஒய்வு, பத்தாம் நாள் .....போங்கப்பா பொலம்பிகிட்டே இருக்க   முடியுமா? பொழைப்பை பாக்க வேணாமா? அதானே?!!!!

இந்த இடங்களிலா, 7 நாட்கள் முன்பு, அடையாறு பொங்கியது? கூவம் கரைபுரண்டது? மழையும் தாண்டவமாடி, எச்சரிக்கை மணி அடித்தது மட்டுமல்லாமல் வெள்ளமாய் வந்து ஓடுவதற்கு வழியில்லாமல் வீட்டில் ஒதுங்கி அவலத்தை ஏற்படுத்தியது? உயிர்கள் மிதந்தன? தெருக்களில் மலைபோல் குவிந்திருந்தப் பொருட்களும், குப்பைக் கூளங்களின் அடையாளமும், அரிப்பெடுத்தச் சாலைகளையும் தவிர வேறு எந்தச் சுவடும் கூட இல்லை. சூரியனுக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டிருந்தது. அடையாறும், கூவமும் கூட, வெள்ளத்தில் தங்கள் அழுக்குகளையும், குப்பைகளையும் களைந்து, சுத்தமாக மாறியதாக ஊடகங்களாலும், மக்களாலும் மகிழப்பட்டவை தங்கள் பழைய நிலைக்குத் திரும்பியிருந்தன. முகவரி தொலைந்துவிடாமல் இருக்க அழுக்கு, குப்பை என்பதுதான் இவற்றின் அடையாளம் என்று ஆகிப் போனதால் இருக்கலாம்!

சென்னை, கடலூர், நாகை மற்றும் இப்போது தென்னகத்திலும் மழையின் பாதிப்பு. இந்த பாதிப்புகளின் விளைவுகளை எல்லாம் இப்போது பீப்பும், ராஜாவும் புறம்தள்ளி ஊடகங்களில் நிற்பதைப் பார்க்கும் போது தமிழகத்தின் முக்கியமான அடுத்தக் கட்ட, ஆக்கப்பூர்வமான வளர்ச்சிப் பணிகள் முன்னிருத்தப்படுவது மக்களால் மறக்கப்பட்டுவிடுமோ என்ற ஆதங்கம் எனக்கு எழாமல் இல்லை.

ஊடகங்கள் பரபரப்பிற்காகவும், டிஆர்பி ரேட்டிற்காகவும், வியாபாரத்திற்காகவும் இயங்கும் நிலையில், நீரில் மூழ்கிய பல பள்ளிகளின் சீரமைப்பு,  பள்ளிக் குழந்தைகளின் தேவைகள், பல குடும்பங்களின் வாழ்க்கை, இழப்புகளின் மீட்பு, வெள்ளத்தில் அரிப்பெடுத்துக் கற்கள் சிதறிக் கிடக்கும் சாலைகள் செப்பனிடப்படுதல், மழையில் பாதிக்கப்பட்டப் பல காப்பகங்களின் தேவைகள், சென்னையைச் சுத்தப்படுத்துதல் முக்கியமாக நீர்நிலைகளின் ஆக்கிரமிப்புகள் நீக்கப்பட்டு, தூர்வாரப்பட்டு சுத்தப்படுத்தப்பட்டு விரிவுபடுத்தல் என்ற நீண்ட ஆக்கப்பூர்வமான பணிகள் புறந்தள்ளப்படாமல் இருக்க வேண்டுமே என்று தோன்றுகின்றது.  பீப், ராஜா செய்திகள் எல்லாம் கண்டிப்பிற்கு உரியவையே. மழைக்காளான்கள், புற்றீசல்கள் போல் தோன்றி, அடங்கிவிடக் கூடியவற்றைக் கண்டித்துக் குரல் கொடுத்துவிட்டு, மீண்டும், மீண்டும் வளர்த்து வருவதைவிட, இதுவும் கடந்து போகும் என்று கடந்துவிட்டால் அடங்கிவிடும். ஆனால், நமக்குப் பிடித்தது என்னவோ இரு கோடுகள் தத்துவம்தான் பெரும்பாலும்.

ஆனால், நமது நீண்டகால வளர்ச்சிப் பணித்திட்டங்கள் என்பவை மழைக்காளான்கள், புற்றீசல்கள் போல் அல்ல.  எதிர்கால சந்ததியினருக்கு வேண்டிய நிரந்தரமானத் தீர்வுகள். கல்வித்துறையில் உள்ள ஊழலுக்கும், பணம் விழுங்கிகளுக்கும் எதிராகக் குரல் கொடுத்து அரசு பள்ளி, கல்லூரிகளில் நல்ல தரமான தொடக்கக் கல்வி முதல் உயர்கல்வி வரை, அடிப்படைச் சுகாதாரம், அரசு மருத்துவமனைகளில் நல்ல மருத்துவம் நல்ல சாலைகள், நல்ல வாழ்க்கைத்தரம், என்ற நமது அடிப்படை உரிமைகள் அனைத்தையும் பெற ஒரு நல்ல தலைமை வேண்டும் என்று பொதுமக்கள், ஊடகங்கள், என்று எல்லோரும் ஒருங்கிணைந்து, பீப், ராஜா செய்திகளைக் குரல் கொடுத்துப் போராடி அடக்க முடியும் என்றால், அதே குரலால், போராட்டத்தால் நல்ல அரசை உருவாக்கி சாதிக்க முடியாதா என்ன?! மழைக்காளான் செய்திகளுக்கு நடக்கும் போராட்டங்கள் போல், விலைவாசி ஏற்றத்தைக் கண்டித்தோ, நல்ல ஊழலில்லா அரசிற்காகவோ, நமது அடிப்படை உரிமைகளுக்காகவோ குரல் எழுப்பி அதை அடையும் வரை குரல் கொடுத்துப் போராடுவது இல்லையே என்பது வேதனையே.

அடுத்த பருவ மழைக்குள், புயலுக்கு முன், சென்னையும், கடலூரும், நாகையும் ஏன் தமிழகம் முழுவதுமே வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்படாமல், தண்ணீர் தேங்காமல் இருப்பதற்கான ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளை மேற்கொள்ளக் குரல் கொடுத்து இனியேனும் உயிர் இழப்புகள் இருக்கக் கூடாது என்று செயல்படலாம்.  தன்னார்வலர்கள் இந்தச் செய்திகளைப் பேசினாலும், அதிகம் பேசாமல், தங்கள் பணிகளில் குறிக்கோளாகப் பல திட்டப்பணிகளில் ஒன்றாகிய சென்னையைச் சுத்தப்படுத்தலில் தங்களை ஈடுபடுத்திக் கொண்டுள்ளது மகிழ்வாக இருக்கிறது. அதைப் போல, ஆக்கப்பூர்வமானச் செயல்களுக்குத் துணை நிற்கலாமே என்ற ஆதங்கத்தின் வெளிப்பாடே இது. இவ்விஷயத்தில் என்னால் இதுவும் கடந்து போகும் என்று எண்ண முடியவில்லை. என் ஆதங்கமும், நான் சொல்லியதும் தவறு என்றால் தயவாய் சொல்லிவிட்டு இதையும் கடந்து சென்றுவிடுங்கள்.

                        ---கீதா

படம்: இணையத்திலிருந்து