தாயில்லாமல், இதோ, நான் தனியே இருக்கிறேன்!........

  “அம்மா! என்னை ஏம்மா இங்க கொண்டுவிட்ட?  நான் உனக்கு என்னம்மா கெடுதல் செஞ்சேன்? காப்பகத்துல கொண்டுவிடற அளவு நான் தாழ்ந்து போய்ட்டேனாம்மா? ம்ம்ம்...இருக்கலாம்.....நான் உன் குழந்தை இல்லைங்கறதுனாலதானே?! 2 மாசத்துலயே, நான் பெண் அப்படின்றதுனால குப்பைத் தொட்டில என்னை யாரோ போட, அங்க குப்பை போட வந்த நீ என்னைப் பாத்துட்டுக் கலங்கி, அப்பாவைக் கூட்டிக்கிட்டு வந்து, என்னைக் காட்டி, அவர் அனுமதியோட, அப்படியே என்னை எடுத்துட்டுப் போயி இந்த 5 வருஷமா அன்பை ஊட்டி வளத்துட்டு இந்தக் காப்பகத்துல கொண்டு விட்டுட்டியேம்மா! திரும்ப வந்து  என்ன கூட்டிகிட்டுப் போவியாம்மா? என்ன எப்ப வந்து திரும்ப கூட்டிக்கிட்டுப் போவம்மா?”

என்ற எண்ண அலைகளுடன், தன் அறையில் இருந்த ஜன்னல் வழியே கண்ணம்மா என்ற கண்ணழகி, யாரையோ எதிர்பார்த்திருப்பது போல், ஏக்கத்தோடு எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்! யாரையோ அல்ல, தன் அம்மாவையும், அப்பாவையும்தான். முந்தைய தினம் வரை, மகேந்திரன், பார்வதியின் செல்லக் குழந்தையாக வலம் வந்து கொண்டிருந்தவளுக்கு, அன்றிலிருந்து அவளது இருப்பிடம் இந்தக் காப்பகமாகியது! காரணம், பாட்டியின் வருகை, அதாவது அப்பாவின் அம்மா வருகை!

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன், பாட்டிக்கும், அப்பாவுக்கும் சிறு வாக்குவாதம் வந்தது! சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகுதான் கண்ணம்மாவுக்குத் தெரிந்தது, அவர்களது பேச்சு அவளைக் குறித்து என்று!

“மகேந்திரா நீ என்ன சமாதானம் சொன்னாலும் நான் உன் வீட்டுக்கு வர முடியாது!  அந்த சனியன, அதான் எங்கருந்தோ, குப்பைத்தொட்டிலருந்து  தத்துனு எடுத்துட்டு வந்து வளக்கறீங்களே, தெருல இருக்க வேண்டியத.... உங்க பொண்ணுனு...அந்த பீடை அங்க இருக்கற வரைக்கும் நான் உங்க வீட்டுக்கு வர மாட்டேன்”

“ஏம்மா!  இப்படி ஒரு குறுகிய மனசு? உனக்கு?  அவ உன்ன என்ன செஞ்சா?  பாக்கப் போனா உங்கிட்ட எவ்வளவு அன்பா, பாசமா இருக்கா?  அந்த அன்பைக் கூட உன்னால புரிஞ்சுக்க முடியலயே!” - மகேந்திரன்

“அம்மா, அவ உங்க முன்னாடி வர்ரது உங்களுக்குப் பிடிக்கலனா, நாங்க அவள உங்க முன்னாடி வரக் கூடாதுனு சொல்லிடறோம்! வராம அவள நான பாத்துக்கறோம்! அவளும் சொன்னா கேக்கற குழந்தைதான்மா! அதுக்காக நீங்க நம்ம வீட்டுக்கு வராம இருக்க வேண்டாம்! அவளும் சின்னக் குழந்தைதானேமா! அனாதைம்மா! அவளுக்கும் ஏக்கம் எல்லாம் இருக்கத்தானேம்மா செய்யும்?” – இது பார்வதி.

“நீங்கல்லாம் என்ன சொன்னாலும் சரி, நான் வர முடியாது!  கண்ட கண்ட தரித்திரம் கூட எல்லாம் எனக்கு இருக்கணும்னு அவசியம் இல்ல” என்று, பாட்டி தன் பிடிவாதத்தையும், எண்ணத்தையும் விட்டுக் கொடுப்பதாக இல்லை! மற்ற மகன்கள், மகள்கள் வீட்டிற்கு எல்லாம் போய் வந்தார், இவர்களது வீட்டைத் தவிர!

தாத்தாவுடன் தனி வீட்டில், தன் ராஜ்ஜியத்தில், வாழ்ந்து வந்த பாட்டியை, இதோ இப்போது, தாத்தா இறந்துவிட, மற்ற மகன்களும், மகள்களும் பாட்டியை வைத்துக் கொள்ள மறுத்துவிட, மகேந்திரனும், பார்வதியும் பாட்டியை வைத்துக் கொள்ளத் தயாராக இருந்தும், பாட்டி வர மறுத்துவிட்டார்!  இந்த சனியன், தரித்திரம், பீடை அவர்களுடன் இருந்ததால்! அதனால், மகேந்திரன் பார்வதியிடம் கண்ணம்மாவைக் காப்பகத்தில் கொண்டுவிடும்படிச் சொல்லிவிட்டார்.

அன்றைய காலை மிகவும் சோகமாக விடிந்தது பார்வதிக்கு! கண்ணம்மா (செல்லமாகக் கூப்பிட்டு, கூப்பிட்டு அந்தப் பெயரே நிலைத்துவிட்டது) என்னும் கண்ணழகி இல்லாத வீடு வெறிச்சோடியிருந்தது போன்றிருந்தது! எதையோ பறிகொடுத்தது போன்ற ஒரு உணர்வு! எவ்வளவோ பரிகாரங்களும், மருத்துவ ரீதியான பரிசோதனை முயற்சிகளும் செய்தும், குழந்தைப் பேறு கிடைக்கப் பெறாத, பார்வதியும், மகேந்திரனும், இந்தக் கண்ணம்மாவைத் தத்து எடுத்து, கடந்த 5 வருடமாகப் பேணிப் பாதுகாத்து வளர்த்து வந்தனர். அழகோ அழகு!  கொள்ளை அழகு! அவளுக்கென்று அழகானச் சட்டைகள், தொப்பி, விளையாட்டுப் பொருட்கள், அவளுக்குப் பிடித்த உணவு என்று பார்வதியும், மகேந்திரனும் அவளைப் பார்த்து பார்த்து வளர்த்தனர்! அவள் பள்ளியில், எல்லோருடனும் நன்றாகப் பழகி பல நல்ல பழக்கவழக்கங்களுடன், ஆசிரியரின் மனதில் இடம் பிடித்தாள்! பார்ப்பவர்களை எல்லாம், தன் அன்பாலும், விளையாட்டாலும், புத்திசாலித்தனத்தாலும், நல்ல பழக்கவழக்கங்களினாலும், கவர்ந்து விடுவாள்! எல்லோர் மனதிலும் இடம் பிடித்துக் கொள்ளை கொண்டவள்! கண்கள் மிக அழகு என்பதால் அவளைக் கண்ணழகி என்றும் அழைத்தனர்! அப்படிப்பட்டவளை, இப்போது ஒரு காப்பகத்தில் விடும் சூழல் ஏற்பட்டு, அவளை முந்தைய நாள் காப்பகத்தில் கொண்டுவிட்டு வந்ததால் எற்பட்ட சோகம் தான் அது! பார்வதியின் கணவன் மகேந்திரனுக்கும் அதே உணர்வு இருந்தது என்றாலும் அவர் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை!  ஏன் என்றால், இந்த முடிவே அவரது அம்மாவிற்காகத்தானே!

வாரத்தில் ஒரு நாள் பார்வதியும், மகேந்திரனும், கண்ணம்மாவிற்குப் பிடித்த பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு, அவளைப் பார்த்து, அவளுடன் சிறிது நேரம் இருந்துவிட்டு வரத் தொடங்கினர்.  ஆனால், அதற்கும் தடங்கல் வந்தது!........15 நாளுக்கு ஒருமுறை என்றானது!  பின்னர் மாதத்திற்கு ஒரு முறை என்றானது! இறுதியில்  நின்றே போனது!

மாதங்கள் கரைந்தன! பார்வதி, கண்ணம்மாவின் பிரிவினால் மிகவும வருந்தினாலும், கடமை பார்வதியை கட்டிப் போட்டது! ஆனால், கண்ணம்மாவின் ஏக்கம் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்தது!  தன் அறையின் வாயிலிலும், ஜன்னலிலும், எட்டி எட்டிப் பார்த்தும், வெளிப்புற வாசலில் நின்று எட்டிப் பார்த்தும், அம்மா வர மாட்டார்களா, தன்னைத் திரும்பவும் கொண்டு செல்ல மாட்டார்களா என்று ஏங்கிக் கிடந்தாள்! மற்றவர்களுடன் விளையாடத் தோன்றவில்லை! அவர்களைப் பார்த்துக் கோபம்தான் வந்தது! சாப்பாடு குறைந்தது. தன்னைத் தனிமைப் படுத்திக் கொண்டு, ஏக்கத்துடனும், சோர்வுடனும் படுத்திருக்கத் தொடங்கினாள்! காப்பகத்தாருக்கும் அவளை எப்படித் தேற்றுவது என்று தெரியவில்லை!  அவர்களுக்குத்தான் மாதா மாதம் பணம் வந்து விடுகின்றதே மகேந்திரனிடமிருந்து!

ஒரு நாள் காப்பகத்திலிருந்து பார்வதிக்குப் ஃபோன்!  கண்ணம்மாவிற்கு உடல் நலம் சரியில்லை, என்று! உடன், பார்வதியும் மகேந்திரனும் ஓடினார்கள்!  மருத்துவரிடம் கொண்டு சென்றார்கள்.  அங்கு கண்ணம்மாவை அட்மிட் செய்தனர்! கண்ணம்மாவைப் பரிசோதித்து ட்ரீட்மென்டும் கொடுக்க முயற்சி செய்த மருத்துவர், எந்த ட்ரீட்மென்டும் பயனில்லை என்றார். சிறுநீரகம் பழுதடைந்து விட்டதாகவும், கணையமும் பாதிப்பு நிலையில் உள்ளதாகவும், இறுதிக்கட்டத்தில் இருப்பதாகவும் சொன்னார். கண்ணம்மாவைப், பார்வதி தன் மடியில் வைத்துக் கொண்டார்! ஏக்கத்துடன் பார்வதியையும், மகேந்திரனையும் பார்த்தாள் கண்ணம்மா! அவளது அழகிய கண்கள் மிகவும் சோர்ந்து போயிருந்தது!  தன் கடைசி நிமிடத்திலாவது அவர்கள் வந்தார்களே என்றும், தன் இறுதி நிமிடமாவது தன்னை வளர்த்த தாயின் மடியில் இருக்கக் கிடைத்ததே என்றும் நினைத்திருக்கலாம்! நினைத்திருப்பாளோ?! அப்படியே, கண்ணம்மா என்ற கண்ணழகி தன் அழகியக் கண்களைத் திறந்து வைத்தவாறே, இறுதி மூச்சை விட்டாள்! இறுதி மூச்சை விடுவதற்கு முன், மிகவும் பிரயாசைப்பட்டுத், தன் வாலை சிறிது அசைத்தாள் கண்ணம்மா என்ற அந்த அழ்கிய நாய்!! தன் வாலை அசைத்து, பார்வதிக்கும், மகேந்திரனுக்கும், தங்கள் இனத்திற்கே உரித்தான அந்த நன்றியை உரைத்திருப்பாளோ!!??

    

படங்கள் : Courtesy Google